Det e greit å kjenna at du leve av og te. Igår reiste me te Bangkok. Kammen kom ikje, så me tog ein tilfeldige drosje t fygeplassen. Det va ikje så lurt. Sjåføren va uvøren, heile turen som tog rondt ein time, va med livet som innsats. Sjåføren Bibba (tuta) og rakk fing omtrent samenhengande, bortsett fra når han fikla med telefonen, då bibba adle andre og rakk fing te han, for det han vingla sånn.
Plutseligt kjørte han innte midt i ingenmannsland og stoppte. Det viste seg at han måtte ha pissepause. Då roa han seg litt ittepå, og me kom oss fram. På et vis. Itte mer bibbing, og rekking av fing.
Flyturen blei av den typen så det synges om; “det e sjynt å kjøra fly, det kosta litt og hompe gjør det titt” og ofte, og møje. Turbulens e ikje det du vil ha i di der gamle fygemaskinane, som du e redde for om vil komma fram i udgangspunktet. Det einaste eg va sikker på ei stond, va atte me kom t å komma ner. På ein, eller aen måde.
Så va det nye taxi gjønå deler av Bangkok, før me kom t hotellet. Å hvis eg trodde med hadde det lokseriøst i forrige uga, så tog eg feil.
Her stod tri stykker klar, t å åpna dører og bera koffertar. Innsjekk i ein resepsjon mer overdådige enn badet t dronningå, å sånn fortsatte det.
For å komma opp t rommet, må du spela bingo. Heisen har så mange knapper atte du må leida itte rett rekka, åsså knapp. Eg e glad eg ikje e kortvokste, for då hadde eg ikje nådd opp t våres knapp, som e nummer 25.
Litt sledne itte ein strabasiøse tur, bestemte me oss for å spisa på hotellet. Det e aldri ein gode idé.
Omgivelsene e jo nydelige, sidda med elvebredden i solnedgang der. Så begynne du å se i vannet. Bås, halvspiste fiskar, og ei daue øgla på størrelse med ein krokofant.
Me lot oss lura t å bestilla buffet. Eg har vel vært rimelig tydelige på ka eg meine om det? Denne såg jo gode ud, men selvfølgelig va an ikje det. Å på ein sånn type hotell, med buffet, vin og øl, så blei i gronnen regningen og uspiselige. Det blei iaffal ikje valuta for baht-ane.
